[/mod]
Z Agnieszką spotykam się pewnego październikowego wieczora w jej domu w Warszawie. Kiedy siedzimy przy okrągłym stole w salonie, do matki podchodzi 10-letnia dziewczynka. Na pierwszy rzut oka nie dostrzegam w niej niczego niezwykłego, może oprócz wyjątkowej otwartości: na powitanie nadstawia policzek do pocałunku. – To jest to chore dziecko – mówi Agnieszka. Jej córka Kasia jest dzieckiem autystycznym.
Roczny Antek szaleje wśród wysokich traw na jednej z podwarszawskich wsi. Jest energicznym, ciekawym świata chłopcem, właściwie zupełnie zdrowym. Może oprócz tego, że ma alergię pokarmową: – Mimo że był karmiony cycem, a ja byłam na lekkostrawnej diecie – zaznacza jego matka Małgosia.
Zarówno Agnieszka, jak i Małgosia są przekonane, że powodem przypadłości ich dzieci były szczepionki.
Gwóźdź, który zabrał nam dziecko
Agnieszka, na co dzień tłumaczka, przyznaje, że jej młodsza córka urodziła się nieco za późno i prawdopodobnie miała problemy niedotlenienne, zaznaczając jednocześnie, że dostała po urodzeniu maksymalną notę 10 punktów w skali Apgar. – Była wrażliwa na otoczenie i może spokojniejsza od starszej córki, lecz jej rozwój absolutnie nie odbiegał od normy – twierdzi Agnieszka.
Pierwszej szczepionce Di-Per-Te [przeciwko błonicy, krztuścowi i tężcowi – przyp. MW] towarzyszył potworny wrzask dziecka. – To był rozdzierający pisk, który jak później wyczytałam w publikacjach medycznych, nazywa się krzykiem neurologicznym – mówi Agnieszka. Dziecko samoczynnie wygięło się do tyłu, a wieczorem podczas kąpieli całe zsiniało, choć w domu było ciepło. – Później pojawiły się problemy motoryczne. – relacjonuje Agnieszka. – Była opóźniona w raczkowaniu, a potem urwało jej się guganie. Przestała wodzić za mną wzrokiem. Natychmiast zauważyłam, że coś jest nie tak.
Agnieszka skonsultowała się ze specjalistami, którzy nie stwierdzili u jej córeczki żadnych problemów. – Uważali mnie za neurotyczną matkę. Było wiele komentarzy na temat: co powinnam zrobić, żeby się wyluzować, albo co mój mąż powinien zrobić, żebym przestała się przejmować – mówi z ironią Agnieszka, dodając, że i tak została potraktowana delikatnie w porównaniu z innymi przypadkami rodziców autystycznych dzieci. Bywało, że lekarze podejrzewali ich o wykorzystywanie seksualne dziecka, ponieważ „nie chciało dać się dotknąć”.
Po drugiej szczepionce Di-Per-Te dziewczynka zaczęła unikać dźwięków i ekstremalnie reagować na wszelkie bodźce sensoryczne. – Lubiła nakładać sobie na głowę wiaderko lub siedzieć w pudełku – mówi Agnieszka. – Nie odczuwała także zimna. Kilka razy wyszła niepostrzeżenie z domu w samej piżamie na śnieg, przeszła na koniec podwórka i dopiero wtedy zaczęła krzyczeć, że jest jej zimno. Chodziła na paluszkach, nie trzymała dłoni w pozycji zwisu, lecz zawsze przykurczone. Nie chciała niczego dotykać swoimi dłońmi. Wszystko ją bolało przy dotyku. Lubiła tylko twarde zimne przedmioty, jak nóż czy widelec. Nie lubiła niczego gładkiego, miękkiego, ciepłego. Wręcz schładzała sobie ręce pod kranem. Potrafiła przysunąć stołek do kranu i godzinami chłodzić ręce pod strumieniem wody.
Ale nawet wtedy lekarze nie dostrzegli problemu. – Zaczęli przebąkiwać, że trzeba jej sprawdzić uszy, bo może nie słyszy – mówi.
Latem 1999 roku 12-miesięczna Kasia otrzymała trzecią szczepionkę. – To był gwóźdź do trumny, który zabrał nam dziecko – opowiada dziś o tym Agnieszka. Słyszała już wtedy o związkach szczepionek z autyzmem, więc z ostrożności nie kupiła potrójnej szczepionki, ale pojedynczą, przeciwko odrze. Po szczepieniu dziecko dostało bardzo wysokiej gorączki, choć lekarka nie stwierdziła u niej żadnych objawów choroby. – Od dnia, kiedy ta szczepionka została wstrzyknięta w organizm mojego dziecka było tak, jakby codziennie ktoś kradł kolejno umiejętności, które ona wcześniej zdobyła – mówi Agnieszka, która w tamtym czasie wyjechała z mężem na tygodniowy urlop, zostawiając dziecko ze swoją matką. – Po naszym powrocie dziecko przestało nas poznawać. I to był w zasadzie koniec.
Agnieszka od 9 lat nie szczepi swojego dziecka.
Pneumokoki, śmierć, natychmiast, zaraz...
Małgosia, pracowniczka wysokiego szczebla w warszawskiej firmie telekomunikacyjnej, zaczęła czytać o problemie szczepień na wiele lat przed urodzeniem swojego dziecka. – Zainteresowałam się tym, kiedy po szczepionce u mojego psa przeciwko wściekliźnie zaczęły występować problemy zdrowotne – mówi, wymieniając wśród dolegliwości nieżyt jelit i liczne alergie.
Synka Małgosi zaszczepiono od razu po porodzie w szpitalu, na gruźlicę, bez jej wiedzy. – Potem jakoś intuicyjnie chciałam, aby kolejne szczepienie odbyło się jak najpóźniej – wspomina. – I znowu u pediatry zostałam storpedowana ulotkami: pneumokoki, śmierć, natychmiast, zaraz... – mówi. Małgosia zaszczepiła dziecko koło 10. tygodnia życia „standardowymi szczepieniami obowiązkowymi, oczywiście tymi z najwyższej półki, bo znowu reklama, mniej płaczu itd. Na następne szczepienie w 3. miesiącu znowu poszliśmy z opóźnieniem. Po tym drugim szczepieniu mały dostał alergii”, choć Małgosia zaznacza, że nie zmieniła swojej diety, a dziecko wciąż było karmione piersią.
Małgosia od 10 miesięcy nie szczepi swojego dziecka.
Nie szczepiłam nawet w szpitalu...
Ania jest gospodynią domową z Krakowa. Jej pierwsza córka została zaszczepiona już po urodzeniu w szpitalu, a po kilku miesiącach otrzymała pierwszą dawkę Di-Per-Te. Mniej więcej w tym okresie Ania, „po konsultacji z kilkoma lekarzami” postanowiła zrezygnować z dalszych szczepień, które jej zdaniem „mogą prowadzić do powikłań i osłabić system immunologiczny dziecka”.
Druga córka nie była już szczepiona nawet w szpitalu. – Jest zdrowym, świetnie rozwijającym się dzieckiem – mówi Ania. – Jestem bardzo zadowolona z rytmu, który prowadzę.
Ania nie szczepi swojej starszej córki od 5 lat, a młodszej o początku jej życia, czyli od 3 lat.
Myślisz, że te pięć tysięcy mnie przestraszy?
Pierwszego w historii szczepienia przeciwko ospie dokonał angielski lekarz Edward Jenner w 1796 roku. Jego odkrycie otworzyło drogę do szczepień ochronnych na wielką skalę, które stopniowo eliminowały zabójcze dla człowieka choroby. W Polsce pierwsze obowiązkowe szczepienia wykonuje się w ciągu 24 godzin po urodzeniu dziecka. W ciagu kolejnych lat Polacy szczepią się obowiązkowo na tak groźne choroby jak gruźlica, błonica, tężec, krztusiec, odra, świnka, różyczka czy zapalenie wątroby typu B.
Takich rodziców, jak Agnieszka, Małgosia i Ania jest znacznie więcej. Nikt nie zna ich dokładnej liczby, bo ci, którzy nieszczepiący dzieci rodzice nie mówią o tym w obawie przed odpowiedzialnością karną. Wystarczy jednak odwiedzić fora internetowe poświęcone dzieciom, aby zobaczyć, że jest to wielka rzesza ludzi. Na stronie www.dzieci.org.pl o szczepieniach dyskutuje się w dziale tematycznym „Autyzm”. W pierwszym z zamieszczonych postów zosia_ pisze, że dostała wezwanie na szczepienie wraz z adnotacją: „Winni niestawienia się pociągnięci zostaną do odpowiedzialności karno-administracyjnej na podst art.26 ustawy z dn. 13,11,1963r. o zwalczaniu chorób zakaźnych (Dz.U. nr. 50, poz 279)”. Sanepid może nałożyć na unikającą szczepienia osobę karę w wysokości kilku tysięcy złotych. Zosia_ boi się zaszczepić dziecko i pyta na forum, jak można tego uniknąć.
Do tej pory otrzymała 1364 odpowiedzi z praktycznymi radami, jak wywinąć się od przykrego obowiązku – od przyznania się do innej religii po zwolnienie od neurologa. Nie brak tu także opisów przykrych doświadczeń ze szczepionkami, nierzadko drastycznych. W ostatnim z zamieszczonych postów internautka o nicku dawidek wkleja link do artykułu: „szczepionki produkowane w oparciu o komponenty pochodzące z ciał dzieci zabitych przed narodzeniem”.
Dwie z moich rozmówczyń wolą nie mówić, jak unikają szczepionek. – Wydarzyła się nietypowa sytuacja, która pozwoliła mi to obejść. Ja nie mam z nimi problemu, a oni ze mną – odpowiada lakonicznie Ania. Agnieszka odsyła mnie po informacje na fora internetowe. Natomiast Małgosia nie zamierza bawić się w uniki: – Myślisz, że te pięć tysięcy mnie przestraszy? – pyta.
– Nakładanie kar to nie jest najlepszy pomysł, żeby te osoby przekonać do szczepień – mówi tymczasem kierowniczka zwalczania chorób zakaźnych w warszawskim Sanepidzie dr Elżbieta Płońska. – Raczej staramy się tłumaczyć zasadność szczepień.
Deficyt informacji
Wśród zarzutów wobec szczepionek niczym bumerangi powracają te same argumenty. Koronnym jest identyfikacja szczepionki jako przyczyny autyzmu. – Związek szczepionek z autyzmem został wykluczony – informuje dr Płońska, zaznaczając, że „badania na bardzo dużych populacjach prowadzono w wielu krajach i nie były one sponsorowane przez firmy farmaceutyczne”.
Skąd zatem tak częste skojarzenia pomiędzy stosowaniem szczepionek a autyzmem? – Pierwszą szczepionkę w życiu dziecka przeciwko odrze, śwince i różyczce, którą zwykle kojarzy się z autyzmem, dziecko dostaje w 13-15 miesiącu życia – mówi dr Płońska. – A to jest właśnie ten okres, kiedy w badaniu psychologicznym można dostrzec pierwsze elementy autyzmu. Stąd te skojarzenia.
Niechętni szczepionkom rodzice zauważają także, że w szczepionkach zawarte są metale ciężkie, jak na przykład rtęć. – To prawda – potwierdza dr Płońska. – Choć w coraz mniejszej liczbie szczepionek stosuje się thiomersal [związek rtęci stosowany jako substancja konserwująca – przyp. MW] to nawet w dawnych czasach ilość substancji zawartych we wszystkich przyjmowanych przez człowieka szczepionkach nie dawała sumarycznie takiej ilości rtęci, która mogłaby zabić.
Kolejny argument przeciwników: niemowlęta przyjmują identyczne dawki szczepionki jak dorośli, mimo znacznie mniejszej masy ciała. – Tych szczepionek nie przelicza się na kilogram żywej masy ciała, tylko na układ immunologiczny, który nie ma żadnej masy – odpowiada dr Płońska. – Układy immunologiczne różnią się między sobą nie masą, a stopniem odporności na choroby.
A co z faktem, że w Polsce szczepi się dzieci już pierwszego dnia życia, podczas gdy w innych krajach w znacznie późniejszym okresie? – Pierwszego dnia życia dzieci przyjmują szczepionkę przeciwko gruźlicy oraz żółtaczce wszczepiennej typu B – potwierdza dr Płońska. – W naszym regionie geograficznym tych zachorowań wciąż jest dużo, dlatego Polska nie wycofała się ze szczepień noworodkowych. W wielu krajach, które uporały się z gruźlicą, jak na przykład w USA, od dawna nie stosuje się tej szczepionki. Ale nawet Stany Zjednoczone bronią się przed tą chorobą, robiąc na dzień dobry próbę tuberkulinową osobom, które chcą mieszkać na terenie tego kraju.
Przeciwnicy szczepionek twierdzą również, że istnieją osoby, które jednoznacznie źle reagują na szczepionki. – Faktycznie, niektórzy ludzie ciężej znoszą szczepienia – mówi dr Płońska. – Wynika to z „pewnego rodzaju wad” ich układu odpornościowego. Problem jest skomplikowany: może się zdarzyć, że zaszczepimy osobę z ukrytym defektem tego układu i w takim wypadku możemy "wywołać” u niej jakąś chorobę układu immunologicznego. Więc na przykład wcześniej ujawni się białaczka. Tyle, że ta osoba z wadą układu odpornościowego i tak by na nią zachorowała, jeśli nie po szczepieniu, to po jakiejś banalnej infekcji.
Doktor Elżbieta Płońska była jedną z kilku popierających stosowanie szczepionek lekarek i lekarzy, którzy byli gotowi udzielić mi wypowiedzi do tego artykułu. Skontaktowałem się także z lekarzami, którzy są przeciwnikami szczepionek. Jednak żaden z nich nie zgodził się porozmawiać ze mną przy włączonym dyktafonie. Jeden z nich powiedział, że boi się „odwetu ze strony środowiska”. Szkoda, bo tak moi rozmówcy jak i bywalcy forów internetowych narzekają na brak solidnej informacji dotyczącej zalet i wad szczepionek. – Jedyną informacją, jaka jest dostępna w powszechnym obiegu to: zaszczep, bo inaczej dziecko zachoruje – mówi z wściekłością Małgosia. – Niestety, ja wciąż nie wiem, jakie zagrożenia powodują szczepionki. Kiedy się dowiem, będę mogła świadomie podjąć decyzję. Póki co nie wiem, więc takiej decyzji podjąć nie mogę.
Marcin Wyrwał
http://dziecko.onet.pl/16382,0,0,szczep ... tykul.html
Pierwszy raz spotykam sie z taka informacja, ze to moze byc szkodliwe. W sumie to niewykluczone zeby bylo szkodliwe. Tylko dlaczego panstwo pod grozba kary zmusza rodzicow do szczepien dzieci. Przeciez to sa podobno dzieci tych rodzicow, a nie panstwowe. Naturalnie szczepienia zostaly wprowadzone "dla dobra". Tak tlumaczy sie wszystko co zmniejsza wolnosc. Ciekawe czy ci ktorzy to wprowadzili i popieraja przymus tego poczowaja sie do winy za zniszczenie zdrowia wielu dzieci?
w zdrowym ciele zdrowy duch i odwrotnie ! reszta to genetyka ...
![[:D]](./images/smilies/zadowolony.gif ".[:D].")
bo .... ja nie chorowalem na pneumokoki , moje dzieci tez nie , mojego brat tez nie itd. jak i na wiele innych chorób na które sa szczepionki .