Babcia choruje na Alzheimera...
Teraz rozumiem problemy z pamięcią, notoryczne, nieskładne powtarzanie tych samych myśli, mętny wzrok, lęk w oczach, teorie spiskowe i łzy.
Babcia zaczyna nie poznawać własnego domu, powoli zapomina imiona osób z rodziny, bardzo często zdaje się Jej, iż jest w niebezpieczeństwie i prosi o pomoc.
Ucieka z domu, koczuje z wrzątkiem na złodziei, nie może spać ponieważ kogoś biją... I znów prośba o pomoc.
Tylko jak Jej ową pomoc okazać, jak reagować na panikę, by samemu jej nie zasiać...?
Nauczyłam się reagować spokojem, trzymać Ją za rękę, by miała poczucie bliskości, zadawać pytania tylko do rozstrzygnięcia: tak lub nie? Lecz czuję, że to za mało, przepraszam, ja wiem, że to za mało.
Jestem z Nią bardzo blisko związana i boję się, że może dojść do sytuacji samookaleczania się (ponoć takie występują dość często), boję się dnia, kiedy zapomni mojego imienia, boję się... o Nią.
Czy ktoś zetknął się osobiście z tą chorobą i może podzielić się doświadczeniami albo jakąkolwiek praktyczną więdzą w temacie...?
![:]](./images/smilies/krzywy.gif ":]")
Maverick Ty mi to lepiej zaneguj 
nie wyleczysz jej, ale pomozesz przetrwac te ciezkie chwile, no i musicie wspierac sie w gronie rodzinnym... ja osobiscie nie znam nikogo chorego na ta chorobe, jednak dziadek mojej kolezanki chorowal, bardzo mu sie to nasililo, ktoregos dnia nawet podpalil dom... na pewno zyje sie z tym bardzo ciezko i trzeba uwazac, bo takie osoby sa niebezpieczne, ale mimo wszystko pocieszajace jest to, ze bliska osoba, ktora jest chora nie cierpi, poniewaz nie wie dokladnie co sie z nia dzieje... pozdrawiam, trzymaj sie cieplo 
