Przemyślenia cz.2

[lolman19]

Kiedyś założyłem topic o treści "przemyslenia:C"
W którym poruszyłem miedzy innymi wartość własnego zdania, nad miłością.
Kontynując tą myśl chciałbym wam zadać jeszcze pare pytań (jeśli sie powtórze to wyzywac)
A więc zakładamy że żyje sobie pewna para, ze starzem nie wiem rok może dwa.
2 założeniem jest kłótnia....on ma odmienne zdanie , ona również ... każdy zawzięcie broni własnego zdania, nie licząc się z konsekwencjami. No i bum - każdy wie swoje, jest obrażony, nikt nie odważy sie na słowo przepraszam "bo przecież mam racje", z 2 strony czy słowo przepraszam ma moc odwracania ?

Teraz rodzą się własnie te pytania : Jak się czujecie kiedy kłócicie się ze swoją 2 połowką, kłotnia przeradza sie praktycznie w awanture, nagla (po ochłonięciu) dostrzegacie że ta 2 osoba ma też troche racji, stajecie przed decyzją : Zachowac siebie , swój honor , swoje zdanie, swoje racje....czy "skusić" się na przepraszam....
Kolejne pytanie : Czy Przepraszam wszystko załata, czy jakbyscie usłyszeli od tej 2 osoby słowo przepraszam....momentalnie przechodzi wam gniew ? Czy nadal chełbicie się wygraną i to jest dla was najważniejsze ?

Sprawa nr 3 :
Na sytuacje kiedy on/ona zawinił/zawiniła i mowią ze kochają tą drugą osobą, pierwszą myslą i radą od was jest : Idz i przepraszaj na kolanach skoro kochasz
Pytam teraz ja was ... czy ktos z stąd odważyłsie na taki czyn ?
Łatwiej wam jest przyznać się do błedu, czy zostawic wszystko na boku i wmawiać sobie że
to dobra decyzja ?

Najbardziej mnie trawi jedno pytanie : Dlaczego szczęśliwe pary rozpadają się przez kłotnie, które są dziecinne - racja w tej sprawie praktycznie nic nie daje - ale jednak.

Pozdrawiam nie opier... za bardzo bo w doła popadne

[frer]

Najbardziej mnie trawi jedno pytanie : Dlaczego szczęśliwe pary rozpadają się przez kłotnie, które są dziecinne - racja w tej sprawie praktycznie nic nie daje - ale jednak.

W kłutniach i to jakichkolwiek i między kimkolwiek każdy woli trzymać przy swoim nawet jak już wie, że nie ma racji, bo przyznając się do braku racji wykarze tylko słabość, pokaże, że od początku nie miał racji i kłucił się o to.

[Imperator]

Jak się czuję podczas kłótni?
Spokojnie. O dziwo - spokojnie. Potrzebuję spokój zachować, by takie argumenty podawać, takie pytania zadawać, by były jak najbardziej prezycyjne i docierały do sedna sprawy. Nie zawsze się udaje. Nie umiem się za bardzo opanować, gdy w grę zaczynają wchodzić jakieś nędzne PIERDOŁY.

Nie mam w zwyczaju chełpić się wygraną. Po co?

[*qbass*]

Jak się czujecie kiedy kłócicie się ze swoją 2 połowką, kłotnia przeradza sie praktycznie w awanture, nagla (po ochłonięciu) dostrzegacie że ta 2 osoba ma też troche racji, stajecie przed decyzją : Zachowac siebie , swój honor , swoje zdanie, swoje racje....czy "skusić" się na przepraszam...

Próbuję zachować "zimną krew" ale się nigdy nie udaje...

Jak się czuję podczas kłótni?
Spokojnie. O dziwo - spokojnie.

Ja mam tak samo... Mówię wszystko spokojnie, mówię co myślę, a że spotykam się czasakmi nawet z krzykiem mojej Pani, to reaguję uśmiechem...

[Yasmine]

Jak się czuję podczas kłótni?
Spokojnie. O dziwo - spokojnie.

Ja bym tak chciala. Najczesciej wychodze z siebie i po prostu mam ochote czyms rzucic .

[ptaszek]

Teraz rodzą się własnie te pytania : Jak się czujecie kiedy kłócicie się ze swoją 2 połowką, kłotnia przeradza sie praktycznie w awanture, nagla (po ochłonięciu) dostrzegacie że ta 2 osoba ma też troche racji, stajecie przed decyzją : Zachowac siebie , swój honor , swoje zdanie, swoje racje....czy "skusić" się na przepraszam....

Tu jest właśnie ogólny błąd ludzkiego myślenia - to co mówimy, utożsamiamy z nami samymi. Idąc tym tokiem rozumowania, przyznanie się do błędu człowiek uznaje za swoją osobistą porażkę. A to wcale nie jest tak, bo "mylić się jest rzeczą ludzką"... A umiejętność przyznania się do błędu jest bardzo ważna i świadczy o dojrzałości.
Ja też nad tym pracuję... Gdy widzę, że to ja ewidentnie się pomyliłam, to przepraszam.

Kolejne pytanie : Czy Przepraszam wszystko załata, czy jakbyscie usłyszeli od tej 2 osoby słowo przepraszam....momentalnie przechodzi wam gniew ? Czy nadal chełbicie się wygraną i to jest dla was najważniejsze ?

Mi tak od razu gniew nie przechodzi. Te wszystkie słowa wciąż się odbijają echem w mojej głowie jeszcze przez kilka godzin. Ogólnie kłótnie odbierają mi dobre samopoczucie i trudno mi je potem odzyskać. Po prostu pozostaję jeszcze w stanie pewnego zamyślania. Ale nie jestem obojętna na "przepraszam" albo ciepły, pojednawczy dotyk po kłótni.

Łatwiej wam jest przyznać się do błedu, czy zostawic wszystko na boku i wmawiać sobie że
to dobra decyzja ?

Jeśli wiem, że nie miałam racji, to staram się przyznać... Nigdy nie lubię zostawiać czegoś na boku i mieć gdzieś. Wolę od razu rozwiązać problem. Owszem, zdarzylo mi się raz po prostu wyjść zamiast się kłócić, bo nie miałam zwyczajnie na to siły... Ale już więcej tego nie zrobię.

Najbardziej mnie trawi jedno pytanie : Dlaczego szczęśliwe pary rozpadają się przez kłotnie, które są dziecinne - racja w tej sprawie praktycznie nic nie daje - ale jednak.

Od bzdetów się zaczyna. Burza w szklance wody... Dlaczego związki się przez to rozpadają? Widać ten dom jest zbudowany ze słomy, a nie z cegieł, skoro przy słabym podmuchu wiatru się rozpada. Jedno nie słucha drugiego, tylko uparcie trzyma się swojego. Jest nastawiony nie na odbiór, ale na zadawanie ciosów lub odpieranie "ataku". Związek przetrwać może na drodze zrozumienia, cierpliwości, poświeceń, kompromisów... Choć podczas kłótni wielu rzadko o tym myśli, bo wszystko przesłaniają emocje. Negatywne emocje.

[Idaho]

A więc zakładamy że żyje sobie pewna para, ze starzem nie wiem rok może dwa.
2 założeniem jest kłótnia....on ma odmienne zdanie , ona również ... każdy zawzięcie broni własnego zdania, nie licząc się z konsekwencjami. No i bum - każdy wie swoje, jest obrażony, nikt nie odważy sie na słowo przepraszam "bo przecież mam racje", z 2 strony czy słowo przepraszam ma moc odwracania ?

oczywiscie ze nie ma mocy odwracania.

Teraz rodzą się własnie te pytania : Jak się czujecie kiedy kłócicie się ze swoją 2 połowką, kłotnia przeradza sie praktycznie w awanture, nagla (po ochłonięciu) dostrzegacie że ta 2 osoba ma też troche racji, stajecie przed decyzją : Zachowac siebie , swój honor , swoje zdanie, swoje racje....czy "skusić" się na przepraszam....
Kolejne pytanie : Czy Przepraszam wszystko załata, czy jakbyscie usłyszeli od tej 2 osoby słowo przepraszam....momentalnie przechodzi wam gniew ? Czy nadal chełbicie się wygraną i to jest dla was najważniejsze ?

jelsi czujac ze ta druga osoba ma troche racji i z powodu klutni jest jej przykro nie powiem przepraszam to wlasnie to jest strata honoru... obstawanie przy swoim zdaniu i powiedzenie tego slowa nie jest jakims ubytkiem dla honoru...
a co do swojego zdania. to czy nie mozna gomniec? czy "przepraszam"=zgadzam sie w pelni z toba? g** prawda... nie ma na swiecie pary ktora we wszystkim sie zgadza... po to sa kompromisy, rozmowy etc...

Sprawa nr 3 :
Na sytuacje kiedy on/ona zawinił/zawiniła i mowią ze kochają tą drugą osobą, pierwszą myslą i radą od was jest : Idz i przepraszaj na kolanach skoro kochasz
Pytam teraz ja was ... czy ktos z stąd odważyłsie na taki czyn ?
Łatwiej wam jest przyznać się do błedu, czy zostawic wszystko na boku i wmawiać sobie że
to dobra decyzja ?

Najbardziej mnie trawi jedno pytanie : Dlaczego szczęśliwe pary rozpadają się przez kłotnie, które są dziecinne - racja w tej sprawie praktycznie nic nie daje - ale jednak.

Pozdrawiam nie opier... za bardzo bo w doła popadne

Dziecinne jest uparcie obstawac rpzy swoim zdaniu jesli sie wie ze sie racji nie ma.
przepraszanie to rzecz ludzka. nie rozumiem dlaczego niektozy trakuja to jak zgorszenie, wystawienie sie na posmiewisko itd...

[cyrkonijka]

Zgadzam się z poprzednikami..."Miłość to sztuka kompromisów". Jeśli każde z dwojga upiera się przy swoim i nie ustępuje, to kończy się to na dłuższą metę właśnie ...rozłąką...
Czysta głupota bo chyba lepiej powiedzieć magiczne słowo "przepraszam" niż cierpieć całe życie wypominając sobie ze straciło sie ukochaną osobę przez własną głupotę i prużną dumę

A faktem jest, że zazwyczaj naprawde są to bzdury, z których potrafi sie zrobić nieżadko dzika awantura. Ja na szczęście z moim kochanym Miśkiem mieliśmy tylko kilka małych starć nawet do końca kłutnią bym tego nie nazwała:) Ale zawsze któraś strona przeprosi, a zazwyczaj oboje choć często on niepotrzebnie bo najczęściej to ja coś przeskrobie i spowoduje "nie miłą atmosferkę" ale potrafie się do tego przyznać i sumienie nie pozwala mi trwać w milczeniu bo mi z tym źle jak coś zrobie nie tak ...wole przeprosić..pogadać zawsze wyjaśnimy sobie wszystko i jest dobrze. Nie wyobrażam sobie upierać sie przy swoim, gdy wiem, że zawiniłam ja i żeby ciągło sie to za nami cały czas, psując nasz związek...to by było zbyt okrutne dla niego i dla mnie. Wiadomo, że jeśli pójdzie o coś poważnego to juz nie będzie jak kiedyś ale zawsze można pracować razem na to by takie sytuacje się nie powtórzyły i by było lepiej Ja staram sie panować nad nerwami ona stara się mnie zrozumieć i kochamy się ...jesteśmy szczęśliwi i będziemy Miłość pokona wszystko...ale tylko kiedy nauczymy się kompromisów i cierpliwości:)[/i]

[lolman19]

Dziekuje za wyczerpujące odpowiedzi, mysle ze po prostu do kłotni trzeba dorosnąc, choc to paradoxalnie brzmi