Dziekuję za kolejny wartosciowy post.
No to ja znow sie wylamie.
Wydaje mi sie, ze autor po tym jak otrzasnal sie z tego "euforycznego uczucia" stwierdzil, ze to jednak nie jest TA kobieta. No i zaczelo sie - szukanie wad, problemow na miare tych 'rozwodowych', podkreslanie tego, co sam dla dobra sprawy czyni. Krotko mowiac -> zaczal sie etap usprawiedliwiania kolaczacej sie w glowie mysli o rozstaniu. Mysli, ktora poprze wiekszosc Forumowiczow, bo w koncu autor przedstawia sprawe w taki sposob, ze inaczej zareagowac nie mozna.
Ciekawie podchodzisz do tematu jednak znasz go tylko z krótkiego opisu tu na forum, a cala sprawa ma wymiar wielopłaszczyznowy. I tu nie chce relatywizować Twojego punktu widzenia - tak, myślę o rozstaniu, zresztą nie pierwszy raz. Nie mam prawa tak myśleć ? Dlaczego ?
Wad nie znajduje celowo. Wady znajdują się same, w ostatnim czasie (odstęp tygodnia) dwie po których miałem serdecznie dość bycia w takim związku. censored się na boku, przeczekałem - wróciłem. Przecież miał być ostatni raz, obiecała. Tydzień później, czuje jak z obietnic nici bo analogiczna sytuacja ma miejsce. Co mam myśleć ?
To nie usprawiedliwienie dla tego że chciałbym z nią zerwać. Mogłem to zrobić już kilka razy, ale za każdym razem - "będzie dobrze" i faktycznie jest - dopóki ona nie wypije.
To jest problem -reszta jest tłem w tym wypadku.
Zastanawiajace jest dlaczego autor glownie skupia sie na tym, jaki jest dobry i ze ta dobroc jest w pewnym sensie jego bledem. Wspomniane sniadania, wyprowadzanie pieska, "robienie czegos za kogos", odwalanie "lwiej czesci pracy" - to NIC nie ma do rzeczy jezeli chodzi o alkoholowy problem. Te teksty + te o poczuciu odpowiedzialnosci, checi pomocy i bezsilnosci sa tylko usprawiedliwieniem przed samym soba, ze najbardziej ma ochote:
click-else napisał/a:
trzasnac drzwiami i powiedziec "pierdole to"
Zrozum ze też mam prawo reagować emocjonalnie i w takim stanie byłem rano pisząc tego posta. Ktoś przegina pałę i w pewnym momencie sobie uswiadamiasz że coś z tym związkiem nie tak i wtedy musisz zmierzyć się ze wszystkimi problemami tego zwiazku. Inwestujesz w to mase czasu i serca a po każdej imprezie masz jazdę za nic.
W taki sposób przelatują mi myśli przez głowę, jest problem główny, i kilka innych które nie daja spokoju. Ty nie rozważasz nigdy decyzji ? Nie analizujesz problemu i nie starasz się jakoś poszukać rozwiązania ? Staram się dbać o związek tak bardzo jak mogę, jeśli komuś sprawia przyjemność zjedzenie śniadania rano, to jestem w stanie się na taki gest zdobyć. I wiesz dlaczego ? Bo to było na zasadzie zachęty - "nie podoba mi sie ze palisz, zmień to a ja bedę zmywał naczynia" - rozumiesz ? Nie wiem czy by licencjat skończyła gdybym jej nie motywował przy pisaniu pracy. Co jednak gdy ktoś nie jest w stanie się zdobyć na jakikolwiek wysiłek ? Tak trudno jest się nie upić równo w tydzień po tym jak się obiecało że się będzie uważać ? Jak byś się poczuła na moim miejscu ?
I teraz - czy moje podejście jest błędne ?
A może zmienić metod powinienem i oddać jej jak następnym razem będzie chciała mnie uderzyć ? Chciałem po prostu od razu zaznaczyć tym postem ze to nie tak "ty sie nie starasz to ona tez nie"
Dlaczego tak uwazam? Dlatego, ze:
1. autor jest doroslym facetem
2. sprawia wrazenie swiadomego i inteligentnego, a nie jakiegos gluptaka
3. sprawia tez wrazenie, ze wie, o co w zwiazku chodzi - a mimo wszystko najpierw rozmawia z nami, zamiast wyraznie i wprost powiedziec swojej kobiecie, ze
click-else napisał/a:
każda taka akcja to stąpanie po cienkim lodzie
bo chyba to jest w tym przypadku najbardziej nie fair
Ze my wiemy, a ona nie bardzo. Szczera rozmowa w zwiazku to podstawa, nawet jak ma zabolec jedna ze stron. Dorosly i odpowiedzialny facet potrafi jasno stawiac sprawe, a nie na boku (czyt. na forum) szuka zapewnienia, ze zrobil juz wszystko, co mozna bylo i przy jakiejs wiekszej okazji slusznie powie "papa", bo przeciez "to nie wolontariat".
Z jakiegoś powodu nie umiem zrezygnować z tego związku i nie wiem dlaczego ... hmm uczucia się to chyba nazywa... Ale czuję się źle w pewnych momentach, nie mam nadzieji na zmianę, przynajmniej jak dotąd sygnalizowane były jedynie "chęci".... Bardziej jednak się boję tych momentów w których nie wiem z kim tak naprawdę mam do czynienia. Rozmawialas kiedys ze schizofrenikiem ? To mniej wiecej takie uczucie. W jendej sekundzie to towja dziewczyna, chwile później - sam nie wiesz kto - dostajesz z liscia a ona nic nie pamieta....
I nie wiem dlaczego napisałaś "najpierw rozmawia z nami". zanim napisałem sprawa już była w toku, choć nie mielismy możliwosci usiąść i porozmawiać w 4 oczy, bo wcześnie wstaje do pracy...
Za godzinę będziemy się widzieć. Do tego czasu dzięki przeczytaniu tych wszystkich postów w jakiś szerszy sposób mogłem na całą sytuację spojrzeć, przedyskutować ze samym sobą i przygotować się merytorycznie do rozmowy i wiem ze rozmowa będzie rzeczowa i spokojna...
Tyle tylko ze niepokojącym jest fakt, że to już nie pierwsza tego typu rozmowa, na której padnie wiele wielkich słów i deklaracji ale po raz kolejny mam zamiar uwierzyć że coś jeszcze jesteśmy w stanie dla siebie zrobić...
Dziękuję wszystkim za posty, możne za jakiś czas napiszę jak wypadła rozmowa.
Pozdrawiam
[ Dodano: 2008-09-09, 22:21 ]Dziekuję za kolejny wartosciowy post.
No to ja znow sie wylamie.
Wydaje mi sie, ze autor po tym jak otrzasnal sie z tego "euforycznego uczucia" stwierdzil, ze to jednak nie jest TA kobieta. No i zaczelo sie - szukanie wad, problemow na miare tych 'rozwodowych', podkreslanie tego, co sam dla dobra sprawy czyni. Krotko mowiac -> zaczal sie etap usprawiedliwiania kolaczacej sie w glowie mysli o rozstaniu. Mysli, ktora poprze wiekszosc Forumowiczow, bo w koncu autor przedstawia sprawe w taki sposob, ze inaczej zareagowac nie mozna.
Ciekawie podchodzisz do tematu jednak znasz go tylko z krótkiego opisu tu na forum, a cala sprawa ma wymiar wielopłaszczyznowy. I tu nie chce relatywizować Twojego punktu widzenia - tak, myślę o rozstaniu, zresztą nie pierwszy raz. Nie mam prawa tak myśleć ? Dlaczego ?
Wad nie znajduje celowo. Wady znajdują się same, w ostatnim czasie (odstęp tygodnia) dwie po których miałem serdecznie dość bycia w takim związku. censored się na boku, przeczekałem - wróciłem. Przecież miał być ostatni raz, obiecała. Tydzień później, czuje jak z obietnic nici bo analogiczna sytuacja ma miejsce. Co mam myśleć ?
To nie usprawiedliwienie dla tego że chciałbym z nią zerwać. Mogłem to zrobić już kilka razy, ale za każdym razem - "będzie dobrze" i faktycznie jest - dopóki ona nie wypije.
To jest problem -reszta jest tłem w tym wypadku.
Zastanawiajace jest dlaczego autor glownie skupia sie na tym, jaki jest dobry i ze ta dobroc jest w pewnym sensie jego bledem. Wspomniane sniadania, wyprowadzanie pieska, "robienie czegos za kogos", odwalanie "lwiej czesci pracy" - to NIC nie ma do rzeczy jezeli chodzi o alkoholowy problem. Te teksty + te o poczuciu odpowiedzialnosci, checi pomocy i bezsilnosci sa tylko usprawiedliwieniem przed samym soba, ze najbardziej ma ochote:
click-else napisał/a:
trzasnac drzwiami i powiedziec "pierdole to"
Zrozum ze też mam prawo reagować emocjonalnie i w takim stanie byłem rano pisząc tego posta. Ktoś przegina pałę i w pewnym momencie sobie uswiadamiasz że coś z tym związkiem nie tak i wtedy musisz zmierzyć się ze wszystkimi problemami tego zwiazku. Inwestujesz w to mase czasu i serca a po każdej imprezie masz jazdę za nic.
W taki sposób przelatują mi myśli przez głowę, jest problem główny, i kilka innych które nie daja spokoju. Ty nie rozważasz nigdy decyzji ? Nie analizujesz problemu i nie starasz się jakoś poszukać rozwiązania ? Staram się dbać o związek tak bardzo jak mogę, jeśli komuś sprawia przyjemność zjedzenie śniadania rano, to jestem w stanie się na taki gest zdobyć. I wiesz dlaczego ? Bo to było na zasadzie zachęty - "nie podoba mi sie ze palisz, zmień to a ja bedę zmywał naczynia" - rozumiesz ? Nie wiem czy by licencjat skończyła gdybym jej nie motywował przy pisaniu pracy. Co jednak gdy ktoś nie jest w stanie się zdobyć na jakikolwiek wysiłek ? Tak trudno jest się nie upić równo w tydzień po tym jak się obiecało że się będzie uważać ? Jak byś się poczuła na moim miejscu ?
I teraz - czy moje podejście jest błędne ?
A może zmienić metod powinienem i oddać jej jak następnym razem będzie chciała mnie uderzyć ? Chciałem po prostu od razu zaznaczyć tym postem ze to nie tak "ty sie nie starasz to ona tez nie"
Dlaczego tak uwazam? Dlatego, ze:
1. autor jest doroslym facetem
2. sprawia wrazenie swiadomego i inteligentnego, a nie jakiegos gluptaka
3. sprawia tez wrazenie, ze wie, o co w zwiazku chodzi - a mimo wszystko najpierw rozmawia z nami, zamiast wyraznie i wprost powiedziec swojej kobiecie, ze
click-else napisał/a:
każda taka akcja to stąpanie po cienkim lodzie
bo chyba to jest w tym przypadku najbardziej nie fair
Ze my wiemy, a ona nie bardzo. Szczera rozmowa w zwiazku to podstawa, nawet jak ma zabolec jedna ze stron. Dorosly i odpowiedzialny facet potrafi jasno stawiac sprawe, a nie na boku (czyt. na forum) szuka zapewnienia, ze zrobil juz wszystko, co mozna bylo i przy jakiejs wiekszej okazji slusznie powie "papa", bo przeciez "to nie wolontariat".
Z jakiegoś powodu nie umiem zrezygnować z tego związku i nie wiem dlaczego ... hmm uczucia się to chyba nazywa... Ale czuję się źle w pewnych momentach, nie mam nadzieji na zmianę, przynajmniej jak dotąd sygnalizowane były jedynie "chęci".... Bardziej jednak się boję tych momentów w których nie wiem z kim tak naprawdę mam do czynienia. Rozmawialas kiedys ze schizofrenikiem ? To mniej wiecej takie uczucie. W jendej sekundzie to towja dziewczyna, chwile później - sam nie wiesz kto - dostajesz z liscia a ona nic nie pamieta....
I nie wiem dlaczego napisałaś "najpierw rozmawia z nami". zanim napisałem sprawa już była w toku, choć nie mielismy możliwosci usiąść i porozmawiać w 4 oczy, bo wcześnie wstaje do pracy...
Za godzinę będziemy się widzieć. Do tego czasu dzięki przeczytaniu tych wszystkich postów w jakiś szerszy sposób mogłem na całą sytuację spojrzeć, przedyskutować ze samym sobą i przygotować się merytorycznie do rozmowy i wiem ze rozmowa będzie rzeczowa i spokojna...
Tyle tylko ze niepokojącym jest fakt, że to już nie pierwsza tego typu rozmowa, na której padnie wiele wielkich słów i deklaracji ale po raz kolejny mam zamiar uwierzyć że coś jeszcze jesteśmy w stanie dla siebie zrobić... MAm tez nadzieje ze tym razme na obietnicach sie nie skonczy...
Dziękuję wszystkim za posty, możne za jakiś czas napiszę jak wypadła rozmowa.
Pozdrawiam
Tak naprawdę, to do dzisiaj nie potrafię zrozumieć jak to się stało, ale się stało. 
Tak więc wszystko zależy zawsze od danego człowieka, aczkolwiek na ogół bajki tego typu kończą się źle. 
