Samotność = ułomność??

[krackowiaczek]

ilekroc potykalem samotne kobiety, choc takie "z mozliwosciami" , okazywaly sie dziwnie zamkniete, niedostepne. a jesli byly otwarte to zazwyczaj "bez mozliwosci".

[soulvibrates]

heh i chyba powinnam sobie zadac pytanie do ktorych ja naleze

[przemek21]

Jak narazie mam jeszcze troche znajomych "bez pary" wiec nie odczuwam az tak bardzo wyobcowania towarzyskiego.Chociaz czasem sie zdarza ,ze laduje na jakis imprezach jako jedna jedyna niesparowana.Milo nie jest,ale chyba powinnam sie przyzwyczaic do tego ze bede sama,a takie sytuacje beda sie coraz czescie powtarza bo czas leci a ludzie beda sie juz wiazac na stale.

Mam tak samo. Tylko wszycy moi znajomi mają pary. Tez czesto jestem na imprezach gdzie wszyscy maja pary i jest naprawde nieprzyjemnie W ogole dziwne bo zawsze bylem w takim towarzystwie Na studiach tak samo mam grupke w ktorej tylko ja i jeszcze jeden kumpel niemaja pary.

ilekroc potykalem samotne kobiety, choc takie "z mozliwosciami" , okazywaly sie dziwnie zamkniete, niedostepne. a jesli byly otwarte to zazwyczaj "bez mozliwosci".

Ciekawe spostrzeżenie

[tank girl]

ilekroc potykalem samotne kobiety, choc takie "z mozliwosciami" , okazywaly sie dziwnie zamkniete, niedostepne. a jesli byly otwarte to zazwyczaj "bez mozliwosci".

Coś w tym jest. Ale jeśli długo jest się samemu, to właśnie tak się dzieje. Ponoć wystarczą 2-3 lata prawdziwej samotności, żeby zatracić umiejętność pełnego i satysfakcjonującego koegzystowania z drugim człowiekiem.

[pani_minister]

Ponoć wystarczą 2-3 lata prawdziwej samotności, żeby zatracić umiejętność pełnego i satysfakcjonującego koegzystowania z drugim człowiekiem.

Ooo, ciekawy wniosek, z którym zupełnie się nie zgadzam. Gdzie można coś o tym znaleźć?

Tylko wszycy moi znajomi mają pary.

Większość moich to małżeństwa Fascynujące jest swoją drogą dość częste zjawisko, że ludzie w związku przestają funkcjonować osobno. Jest Nas, My, Nasze - nawet zdanie i poglądy często stają się dobrem wspólnym. Dlatego pewnie tak cenię tych, którzy będąc z kimś - nadal pozostają sobą, a nie jedynie częścią układu.

[tank girl]

Ponoć wystarczą 2-3 lata prawdziwej samotności, żeby zatracić umiejętność pełnego i satysfakcjonującego koegzystowania z drugim człowiekiem.

Ooo, ciekawy wniosek, z którym zupełnie się nie zgadzam. Gdzie można coś o tym znaleźć?

Bodajże w którymś numerze Charakterów (z ostatnich 15-20 miesięcy). Z artykułu wynikało, że żyjąc samotnie człowiek dziczeje, i że po przekroczeniu pewnych granic, stan owego zdziczenia staje się nieodwracalny.

[Mati]

Dlatego pewnie tak cenię tych, którzy będąc z kimś - nadal pozostają sobą, a nie jedynie częścią układu.

ale wchodząc w związek małżeński staję się "jednością" i w wielu sprawach mówi się za Oboje i jest się de dwoje...nie wiem jak to wytłumaczyć, no np. na ślub nie zaprasza się pana x i panią x, tylko państwo x...

[soulvibrates]

Bodajże w którymś numerze Charakterów (z ostatnich 15-20 miesięcy). Z artykułu wynikało, że żyjąc samotnie człowiek dziczeje, i że po przekroczeniu pewnych granic, stan owego zdziczenia staje się nieodwracalny.

Mimo wszystko wole byc jednak sama niz z bylekim tak aby bylo

[pani_minister]

państwo x

W moim przypadku byłby problem, bo nazwiska nie zmienię

ale wchodząc w związek małżeński staję się "jednością"

Jednością powiadasz... a mówisz, że jesteś "z kimś" czy raczej że jesteś "kimś"? Zawsze będziesz obok, ale niektórzy bardzo starają się być właśnie jednością. Są tacy, co mówią o sobie na co dzień w liczbie mnogiej

Z artykułu wynikało, że żyjąc samotnie człowiek dziczeje

Ja mam wrażenie, że socjalizacja jest jednak zbyt poważnym zabiegiem, żeby się go tak łatwo wymazać dało. Zwłaszcza po kilku latach takiej właściwie pseudo-samotności, kiedy dookoła ludzi pełno: w pracy, w szkole, w sklepie i w tv.

[shaman]

Bodajże w którymś numerze Charakterów (z ostatnich 15-20 miesięcy). Z artykułu wynikało, że żyjąc samotnie człowiek dziczeje, i że po przekroczeniu pewnych granic, stan owego zdziczenia staje się nieodwracalny.

Ta, chyba też to czytałem. Ale jesteś pewna, że to o singli chodziło?

-_-

[tank girl]

Chodzi o umiejętność dzielenia zamkniętej przestrzeni z drugim człowiekiem. O zaakceptowanie kogoś na, by tak rzec, swoim terenie. Wszystkich tych dodatkowych dźwięków, ruchu itd. Słowem, Obecności.

A co do mas ludzkich jakie otaczają nas zewsząd; z tym też różnie bywa. Samotność w tłumie to w końcu syndrom naszych czasów.

[Mati]

W moim przypadku byłby problem, bo nazwiska nie zmienię

pana x i panią xy/yx

a mówisz, że jesteś "z kimś" czy raczej że jesteś "kimś"?

no "z kimś" ale mówimy często z Kami, że "my" to i to, że "nasze" itd. itp...jesteśmy razem i takie "rozbijanie" na "pojedynczo" jest troszkę dziwne

Są tacy, co mówią o sobie na co dzień w liczbie mnogiej

no w sumie ... jesteśmy "My"

[soulvibrates]

Szczegolnie w duzych miastach,samotnosc w tlumie to normalka.Halas i choas jaki panuje wszedzie lubie owszem ale do domu wracam zeby sie wyciszyc i odpoczac i wtedy wlasnie sie zamykam na caly swiat zewnetrzny

[Mona]

Ponoć wystarczą 2-3 lata prawdziwej samotności, żeby zatracić umiejętność pełnego i satysfakcjonującego koegzystowania z drugim człowiekiem.

Dokładnie, bo kto nie potrafi przebywać sam ze sobą, ten nie potrafi przebywać z drugą osobą.

[tank girl]

Ta, chyba też to czytałem. Ale jesteś pewna, że to o singli chodziło?

A o kogo, jak nie o nich?

Szczegolnie w duzych miastach,samotnosc w tlumie to normalka.Halas i choas jaki panuje wszedzie lubie owszem ale do domu wracam zeby sie wyciszyc i odpoczac i wtedy wlasnie sie zamykam na caly swiat zewnetrzny

No właśnie. Masy ludzi w około zmniejszają samotność tylko do pewnego stopnia.

Przy okazji; znany jest przypadek kobiety, która odosobniła się na ileś miesięcy. Niestety nie pamiętam szczegółów. Pani owa prowadziła jakieś badania nad tym zagadnieniem. Odcięła się więc od świata na długi czas i.... po zakończeniu experymentu nie była w stanie funkcjonować wśród ludzi jak dawniej.

Ponoć wystarczą 2-3 lata prawdziwej samotności, żeby zatracić umiejętność pełnego i satysfakcjonującego koegzystowania z drugim człowiekiem.

Dokładnie, bo kto nie potrafi przebywać sam ze sobą, ten nie potrafi przebywać z drugą osobą.

Też prawda. Ale tylko do pewnego stopnia. Zbyt długa samotność bowiem uniemożliwia podobno przestawienie się z powrotem do trybu życia nie w pojedynkę.

[pani_minister]

Chodzi o umiejętność dzielenia zamkniętej przestrzeni z drugim człowiekiem

I dlatego przestrzeń powinna być duuuża. Idealny układ to dwa mieszkania na jednym piętrze - tudzież dwa połączone domy, jak u Fridy
Tym niemniej wydaje mi się, że to bardziej kwestia nastawienia, a nie nabytych (lub zapomnianych) umiejętności współżycia w ograniczonej przestrzeni. Znam ludzi, którzy mieszkali bezproblemowo lat parę w akademikach, z obcymi ludźmi na ograniczonej przestrzeni 10 metrów kwadratowych - a w chwili, gdy tę samą przestrzeń zaczynali dzielić ze swoją połówką awantury o te głupie brudne skarpetki potrafiły psuć związek. Bo współlokatora pozbyć się jest stosunkowo trudno - a partnerowi (teoretycznie) można w każdej chwili powiedzieć, że to koniec i położyć w ten sposób kres niesnaskom. Może jakby podchodzić to tych ukochanych połówek w podobny sposób, jak do obcych, szanse na przetrwanie związku byłyby większe?

[ Dodano: Nie 27 Maj, 2007 10:14 ]

Zbyt długa samotność bowiem uniemożliwia podobno przestawienie się z powrotem do trybu życia nie w pojedynkę.

Jestem żywym dowodem, że nie zawsze musi być to prawdą

[czero]

zjawi się, jak przyjdzie na to czas

no wlasnie slysze ciagle to samo...albo ze trafiam na nieodpowiednich ludzi,jestem sama i wole nawet o tym specjalnie nie rozmyslac ani tez nie wnikac czemu jestem sama i co robie nie tak.
Jak narazie mam jeszcze troche znajomych "bez pary" wiec nie odczuwam az tak bardzo wyobcowania towarzyskiego.Chociaz czasem sie zdarza ,ze laduje na jakis imprezach jako jedna jedyna niesparowana.Milo nie jest,ale chyba powinnam sie przyzwyczaic do tego ze bede sama,a takie sytuacje beda sie coraz czescie powtarza bo czas leci a ludzie beda sie juz wiazac na stale.

Widocznie tak ma być. Trzeba czekać i czekać, by bądź się doczekać bądź nie - i pluć na zmarnowany czas.

[ Dodano: 27 Maj 2007, 18:02 ]

ilekroc potykalem samotne kobiety, choc takie "z mozliwosciami" , okazywaly sie dziwnie zamkniete, niedostepne. a jesli byly otwarte to zazwyczaj "bez mozliwosci".

Ponoć wystarczą 2-3 lata prawdziwej samotności, żeby zatracić umiejętność pełnego i satysfakcjonującego koegzystowania z drugim człowiekiem.

A siedem? Nie licząc krótkotrwałego epizodu z kimś maksymalnie popapranym.

[ Dodano: 27 Maj 2007, 18:04 ]

Ponoć wystarczą 2-3 lata prawdziwej samotności, żeby zatracić umiejętność pełnego i satysfakcjonującego koegzystowania z drugim człowiekiem.

Ooo, ciekawy wniosek, z którym zupełnie się nie zgadzam. Gdzie można coś o tym znaleźć?

Bodajże w którymś numerze Charakterów (z ostatnich 15-20 miesięcy). Z artykułu wynikało, że żyjąc samotnie człowiek dziczeje, i że po przekroczeniu pewnych granic, stan owego zdziczenia staje się nieodwracalny.

To fakt, to się cholernie uzewnętrznia.

[ Dodano: 27 Maj 2007, 18:07 ]

Bodajże w którymś numerze Charakterów (z ostatnich 15-20 miesięcy). Z artykułu wynikało, że żyjąc samotnie człowiek dziczeje, i że po przekroczeniu pewnych granic, stan owego zdziczenia staje się nieodwracalny.

Mimo wszystko wole byc jednak sama niz z bylekim tak aby bylo

Wiesz, ja wyszedłem i wychodzę (chociaż z coraz mniejszym zacięciem) z identycznym przekonaniem. Sądzę, że za jakiś czas będę brał "co leci" i nie będę wybrzydzał.

[ Dodano: 27 Maj 2007, 18:09 ]

Chodzi o umiejętność dzielenia zamkniętej przestrzeni z drugim człowiekiem

I dlatego przestrzeń powinna być duuuża. Idealny układ to dwa mieszkania na jednym piętrze - tudzież dwa połączone domy, jak u Fridy
Tym niemniej wydaje mi się, że to bardziej kwestia nastawienia, a nie nabytych (lub zapomnianych) umiejętności współżycia w ograniczonej przestrzeni. Znam ludzi, którzy mieszkali bezproblemowo lat parę w akademikach, z obcymi ludźmi na ograniczonej przestrzeni 10 metrów kwadratowych - a w chwili, gdy tę samą przestrzeń zaczynali dzielić ze swoją połówką awantury o te głupie brudne skarpetki potrafiły psuć związek. Bo współlokatora pozbyć się jest stosunkowo trudno - a partnerowi (teoretycznie) można w każdej chwili powiedzieć, że to koniec i położyć w ten sposób kres niesnaskom. Może jakby podchodzić to tych ukochanych połówek w podobny sposób, jak do obcych, szanse na przetrwanie związku byłyby większe?

[ Dodano: Nie 27 Maj, 2007 10:14 ]

Zbyt długa samotność bowiem uniemożliwia podobno przestawienie się z powrotem do trybu życia nie w pojedynkę.

Jestem żywym dowodem, że nie zawsze musi być to prawdą

Jesteś pewna siebie, ale czy naprawdę znasz siebie na tyle, by to stwierdzić?

[pani_minister]

czy naprawdę znasz siebie na tyle

Znam siebie lepiej, niż kogokolwiek innego. Ty nie znasz siebie? Dlaczego?

[jbg]

A siedem? Nie licząc krótkotrwałego epizodu z kimś maksymalnie popapranym.

Prawdziwej samotności. Bycie bez pary <> prawdziwa samotność.

[soulvibrates]

Wiesz, ja wyszedłem i wychodzę (chociaż z coraz mniejszym zacięciem) z identycznym przekonaniem. Sądzę, że za jakiś czas będę brał "co leci" i nie będę wybrzydzał.

nie jestem az tak zdesperowana po jednym spotkaniu z kims kto mi sie nie podobal nie mowie tu o wzgledzie fizycznym za to ja jemu bardzo sie podobalam stwierdzilam "dziekuje postoje" nie ma sie co zmuszac..

[Marissa]

Ponoć wystarczą 2-3 lata prawdziwej samotności, żeby zatracić umiejętność pełnego i satysfakcjonującego koegzystowania z drugim człowiekiem.

Czyli co? 2-3 lata samotności i już się nikogo nie znajdzie? To śmieszne. Ale jeśli ktoś mi wskaże naukowe badania to się przekonam że ma rację, inaczej śmiem w to wątpić.
Z własnego przykładu - byłam samotna przez więcej lat niż te 3. Potem sobie kogoś znalazłam. Teraz znów jestem samotna i co? Mam jeszcze tylko rok na znalezienie kogoś, inaczej moja psychika się przestawi i już z nikim nie będę mogła być?

[SaliMali]

inaczej moja psychika się przestawi i już z nikim nie będę mogła być?

lepiej sie spiesz

Ale jeśli ktoś mi wskaże naukowe badania to się przekonam że ma rację,

ja sie nie przekonam, albo uswiadomie sobie, ze obie jestesmy wyjatkiem. Ja tez bylam sporo czasu samotna(moze nei tyle samotna co bez faceta, bez partnera) i jakos po okresie tych ponad 2 lat potrafilam stworzyc zwiazek w ktorym jest mi obecnie dobrze.

[Marissa]

Marissa napisał/a:
inaczej moja psychika się przestawi i już z nikim nie będę mogła być?

lepiej sie spiesz

Ehh, czyli będę ułomnym odlutkiem

Marissa napisał/a:
Ale jeśli ktoś mi wskaże naukowe badania to się przekonam że ma rację,

ja sie nie przekonam, albo uswiadomie sobie, ze obie jestesmy wyjatkiem. Ja tez bylam sporo czasu samotna(moze nei tyle samotna co bez faceta, bez partnera) i jakos po okresie tych ponad 2 lat potrafilam stworzyc zwiazek w ktorym jest mi obecnie dobrze.

Czyli tak naprawde nie byłaś samotna. Bo dla mnie są 2 samotności - jedna to samotność bez faceta, druga samotność ogólnie. I ta druga jest bardziej dołująca niż pierwsza, bo gdy masz zły humor, chcesz gdzieś wyjść z przyjaciółmi, chcesz pogadać, to okazuje się że nie masz z kim, bo nikt dla Ciebie czasu nie ma - i to jest straszne i tego bać się trzeba. I może taka samotność człowieka wypacza w jakiś sposób - ale nie w ciągu 2-3 lat... Tutaj chodzi raczej o lat 10 i więcej.

[SaliMali]

Ehh, czyli będę ułomnym odlutkiem

jeszcze chyba troche czasu masz..

Bo dla mnie są 2 samotności - jedna to samotność bez faceta, druga samotność ogólnie.

dla mnie tez i wlasnie ta samotnosc keidy jest sie bez faceta czasem nawet dobrze na czlowieka dziala

nie masz z kim, bo nikt dla Ciebie czasu nie ma - i to jest straszne i tego bać się trzeba

na szczescie nie wiele razy bylo mi dane tak sie poczuc, ale niestety kilk arazy poczulam sie samotna, keidy 'przyjaciele' sie odwracali. Teraz sie z tego ciesze, bo wiem, ze nie byli przyjaciolmi

może taka samotność człowieka wypacza w jakiś sposób - ale nie w ciągu 2-3 lat... Tutaj chodzi raczej o lat 10 i więcej.

mnie sie wydaje, ze moze nawet w ciagu tych 2 lat, ale to naprawde keidy ktos jest totalnie samotny i nie ma nikogo. Nie jest lubiany, albo chociaz szanowany, nikt z nim nie rozmawia, nie martwi sie itp

[Marissa]

Marissa napisał/a:
Ehh, czyli będę ułomnym odlutkiem

jeszcze chyba troche czasu masz..

Tak, półtora roku
Ale to jakoś mnie nie pociesza

Marissa napisał/a:
może taka samotność człowieka wypacza w jakiś sposób - ale nie w ciągu 2-3 lat... Tutaj chodzi raczej o lat 10 i więcej.

mnie sie wydaje, ze moze nawet w ciagu tych 2 lat, ale to naprawde keidy ktos jest totalnie samotny i nie ma nikogo. Nie jest lubiany, albo chociaz szanowany, nikt z nim nie rozmawia, nie martwi sie itp

Ale też trzeba mieć na względzie siłe psychiki tej osoby, ale zasadniczo sie zgadzam.

[SaliMali]

Tak, półtora roku
Ale to jakoś mnie nie pociesza

Marissko Kochana, nie ma co sie martwic, mowie Ci to ja urodzona pesymistka, ktora sama doswiadczyla tego, ze milosc przychodzi keidy ma taki kaprys i keidy juz myslisz ze nigdy nikogo odpowiedniego nie spotkasz.

Ale też trzeba mieć na względzie siłe psychiki tej osoby, ale zasadniczo sie zgadzam.

oczywiscie sila psychiki jest wazna. na pewno,ale np ja uwazam ze jestem wzglednie 'twarda' i silna, ale dlugo bym w samotnosci nie wytrzymala. Mam czas kiedy chce byc zupelnie sama, ale bez ludzi bym chyba umarla. Dlatego pomimo tego, ze w miare silna jestem to strasznie sie samotnosci bałam i chyba boje nadal. Nie jest to jakies desperackie, ze za wszelka cene nie moge byc samotna, ale jednak nie chcialabym aby taka sytuacja mnie spotkala

[Marissa]

Marissa napisał/a:
Tak, półtora roku
Ale to jakoś mnie nie pociesza

Marissko Kochana, nie ma co sie martwic, mowie Ci to ja urodzona pesymistka, ktora sama doswiadczyla tego, ze milosc przychodzi keidy ma taki kaprys i keidy juz myslisz ze nigdy nikogo odpowiedniego nie spotkasz.

Jasne. Tylko trzeba nowych ludzi spotykać

oczywiscie sila psychiki jest wazna. na pewno,ale np ja uwazam ze jestem wzglednie 'twarda' i silna, ale dlugo bym w samotnosci nie wytrzymala.

Oczywiście że długo byś nie wytrzymała, bo ludzie to gatunek stadny. I naturalnym jest, że ludzie ciągnie do ludzi.

Mam czas kiedy chce byc zupelnie sama

Nie tylko Ty

[PFC]

I naturalnym jest, że ludzie ciągnie do ludzi.

Ech nie zawsze... Zwłaszcza wtedy, gdy dochodzi się do wniosku, że ludzie w swej masie to (mizantropią się takie podejście zwie ). I nie trzeba wcale zamykać się w jakiejś samotni...; można zbudować sobie perfekcyjny mur wokól siebie, nawet wtedy, gdy codziennie ma się kontakt z dziesiątkami osób, gdy jest się miłym, wesołym, itp...

[Mona]

Znam siebie lepiej, niż kogokolwiek innego. Ty nie znasz siebie? Dlaczego?

ministrowo, naprawdę byłaś już sama ze sobą we wszystkich możliwych życiowych sytuacjach?

Jasne. Tylko trzeba nowych ludzi spotykać

To ja dodam - trzeba chcieć ich spotykać

można zbudować sobie perfekcyjny mur wokól siebie, nawet wtedy, gdy codziennie ma się kontakt z dziesiątkami osób, gdy jest się miłym, wesołym, itp...

Ten mur, jeśli już ma powstać, może być właśnie najbardziej perfekcyjny tylko w tłumie, bo w samotni nie ma potrzeby budować go

[soulvibrates]

PFC napisał/a:
można zbudować sobie perfekcyjny mur wokól siebie, nawet wtedy, gdy codziennie ma się kontakt z dziesiątkami osób, gdy jest się miłym, wesołym, itp...

Ten mur, jeśli już ma powstać, może być właśnie najbardziej perfekcyjny tylko w tłumie, bo w samotni nie ma potrzeby budować go

Znam wiele takich osob,super ludzie,mili ,uprzejmi, weseli ,ludzie ich lubia ,ale jest cos co nie pozwala sie do nich zblizyc sami sie odgradzaja od blizszych kontaktow,sami chyba nie wiedza ile na tym traca,chociaz to moze byc tez ich swiadomy wybor.Nie wiem ,ciezko wniknac w umysl i sposob myslenia takich ludzi.