pani_minister pisze:Znaczy się prawdziwa złość tylko krzykiem może sie przejawić, bo inaczej jest nieszczera?
Nie oceniam w tym momencie czy jest szczera. Dla mnie jest to o niebo zdrowsze wyjście, gdy mam wybierać między lekceważeniem, chłodem, czy operowaniem ironią itd. Krzyk jest według mnie lepszy z tego względu, że od razu wiadomo, co jest źródłem kłótni. A docinki, ironia, sarkazm to jest takie krążenie wokół problemu, bezcelowe i męczące jedną i drugą stronę, a ulga i zgoda przychodzi i tak dopiero, gdy się zerwie z ironią i krzykiem i siądzie jak normalny człowiek do spokojnej rozmowy. Ja w krzyku się nie pozbędę złości, a z perfidnych zagrywek uczę się przechodzić na spokojną rozmowę i dobrze mi idzie
Chodziło mi o coś w stylu "nie,bo nie", "kiedyś było inaczej, sama nie wiem dlaczego", "domyśl się" i tego typu idiotyzmy 
Argumentacja,argumentacja... 
Krzyk właśnie doskonale zaciemnia, bo agresja związana z natężeniem dźwieku potrafi przyćmić przekaz. Tak samo jak agresja, z której wynika sarkazm, potrafi zagłuszyć główną treść rozmowy. Ale ironia nie musi wcale oznaczać krążenia wokół problemu, można doskonale rozmawiać na temat - ironicznie. Oczywiście ideałem byłoby pozbycie się agresji z tego równania w ogóle, zarówno tej ukrytej w krzyku, jak i w sarkazmie. Tyle, że wtedy nie mamy już do czynienia z kłótnią, a z rozmową po prostu, czyli dochodzimy do tego, że kłotnia to wynikowa agresji, a jak ktoś agresję zwalczy, to kłocić się nie będzie. Zaś jak ktoś agresję w sobie ma i choleryk w nim głeboko tkwi - będzie to demonstrował, a to krzykiem, a to ironią. 
Ja to czasem mogłabym się spierać tylko dla samej przyjemnosci argumentowania, kluby dyskusyjne stworzono właśnie dla ludzi mego pokroju 
Krzyk leży bliżej prawdy, bo przynosi ulgę i ujawnia to, co nas boli. Wysługiwać się ironią, sarkazmem to tak, jakby rzucać komuś granata, gdy można dać klapsa, czyli bezcelowy, śmieszny przerost formy nad treścią. A krzyk jest naturalny dlatego, że jak człowiekowi bardzo smutno, to płacze, jak mu dobrze, to się śmieje, uśmiecha, jak się złości, to krzyczy. Ale w ogólnym rozrachunku dochodzimy do jednego wniosku, że krzyk i ironia taka zaczepna i bolesna przynoszą szkodę, toteż trzeba się zdobyć na większe opanowaniae 
[to tak poza zwiazkiem bo moj wie ze tak sie nie robi dla wlasnego dobra 
![:]](./images/smilies/krzywy.gif ":]")
Jak to ludzie sami, na własne życzenie utrudniają sobie życie. A ja robię po prostu to, co kiedyś,dawno temu założyłem sobie w teorii. Jak będę postępować wobec kogoś, z kim jestem. Teraz przekładam to tylko na praktykę 
