Dywagacje cholera wie o czym (na murku)

[Mysiorek]

Mam przerost wnętrza nad zewnętrzem.

Hmm... dobre <browar>
Faktycznie może to zaburzyć osąd, prawdę, itp.
Dlaczego gubimy tą prawdę, czasami? Bo jeśli na stałe, to rozumiem. Ale czemu przedkładamy wnętrze nad..., czasami?

[runeko]

Dlaczego gubimy tą prawdę, czasami? Bo jeśli na stałe, to rozumiem. Ale czemu przedkładamy wnętrze nad..., czasami?

Bo czasami jest wygodniej. Chec dostosowania sie do zewnetrza za wszelka cene bierze gore. Tylko kiedy czlowiek wraca do domu i znajdzie sie sam w czterech scianach , pozostaje jedynie niesmak i uczucie wewnetrzengo brudu.

[mrt]

Ale czemu przedkładamy wnętrze nad..., czasami?

Bo nam się wydaje, że tacy świetni jesteśmy i wyjątkowi.

[pani_minister]

...bo jest pewniejsze i łatwiejsze w dostępie. Z lenistwa chyba.

[szilkret]

Dlaczego niektórzy ludzie zamykają się w skorupach, cierpiąc i obarczając tym cierpieniem bliskich?

Bo tak czasami niektórym jest wygodnie. Bo niektórzy ludzie są na tyle samolubni że nie widzą nic po za czubkiem własnego nosa. A czasem po prostu są na tyle nieodpowiedzialni że nie potrafią przewidzieć konsekwencji swoich postępków.
Zresztą z psychologicznego punktu widzenia ludzka psychika szuka różnych sposobów na rozładowanie zalegających uczuć. Ale kierowanie tych uczuć do wnętrza, tamowanie uczuć jest jak uzbrajanie bomby, w końcu wybuchnie. A kogo odłamki poranią jak nie bliskich.

[Elspeth]

Siadam sobie na murku z żubrówką w ręce i zastanawiam się gdzie jest moje miejsce na tym świecie. Czy gdzieś w ogóle takie jest? Kiedy człowiek wie, że je znalazł? A może jakiś czas temu je znalazłam, ale czymś je spierdzieliłam albo przeoczyłam szansę na odnalezienie go? Może ono gdzieś tam jest ale jeszcze się na nie nie natknęłam. Czy w ogóle istnieje coś takiego jak "moje miejsce na ziemi" dla każdego człowieka? Może niektórzy są wiecznymi tułaczami.

[kot_schrodingera]

Może niektórzy są wiecznymi tułaczami.

cytat z "Pod osłoną nieba":"czym różni się turysta od podróżnika? turysta zawsze wraca do domu"

[Pan Zet]

To nie bliscy zawodzą mnie, to ja mam wobec nich zbyt duże oczekiwania. Zwykle moje przeczucie co do ludzi się sprawdza jednak zawodzi ono gdy oczekuje czegoś od kogoś na podstawie własnych domniemań. A może uciekają gdy trafią na barierę z mojej strony. Bo już dalej mnie nie poznają, nic nie powiem. Tworzy sie tajemnica i dystans.
Boję się, że mi czasu kiedyś nie starczy, może lepiej zwolnić. Moje priorytety zmieniły się. Może przez swoją postawę ją odrzuci, oni odejdą, a reszta odwróci się plecami. Gdzie zabawa, żądza chęć przygody trafia na opór zasad i zbyt dużego ryzyka. A może zasady są zbyt trudne dla mnie a ryzyko to utrata dumy, która jest zgubą.

nie chcę gdybać CHCĘ ŻYĆ pełną piersią...

[Martinoo]

Niedzelny piękny poranek, miast cieszy sie urokami wyprawy w góry ze swą aktualną wybranką i jej 9 letnim mężczyzną oddam sie sprzątaniu (na przekór sobie, bogom i ich mocherowym wyznawcom).

"Na przekór" co to do cholery oznacza?

Ostatnie lata całkowicie zmieniły moje pojęcie na temat tego co mnie otacza. Nabierałem dystansu do: cegieł, drzew, oplatającego i prznikającego mnie powietrza, do relacji z innymi abonentami tego świata, do kubka z kawą, do każdego gestu, czynności i myśli. Dystans ten uświadamia mi, że wolna wola to ułuda masy zajętej natłokiem codziennych spraw.

Wystarczy przypomnieć sobie, że wszystko wokół mnie umiera.

Obdzierając szaty powierzchwnej codzienności widzę pośród ludzi strach, samotność, niezdecydowanie, zagubienie. Jedni wierzą w swojego boga przewowdnika który trzyma ich w pionie. Inni odrzucili boga na rzecz złudnych zasad miejskich. Ich nieregularny pion potrzymywany jest przez jakąs durną bądz mniej durną ideologię.

Wybory dokonowyane są poprzez analize poprzednich przeżyć zgodnie z zasadą przyjemności, bądz na jej przekór jeśli nastąpiły jakieś fiksacje. Jednym słowem wolna wola nie istnieje. A nawet jesli jakimś cudem pojawi sie jej zalążek zostanie on stępiony przez Tedopodobnych myślicieli ogółu nie wnoszących nic nowego, potrafiących jedynie dobrze klasyfikować to co jest.

Walcze każdego dnia z głupotą (swoją również), z monotonią i schematami. Otwarcie sie na świata daje mi dużą ilość wzorców i wiedzę. Jednak tylko zamkniecie sie w sobie i kopanie najłębiej jak sie da daje mi możliwość wyjścia poza te wzorce i przy kolejnym otwarciu sie na świat spojrzenie na niego szerzej. Jednak...

Nie mam złudzeń, że wnioski wyciągane na podstawie innych wniosków, służą tej samej myśli(myślom) pierwotnym i jedynym sposobem na prawdę jest śmierć. Wiec tak naprawde nic nie różni mnie od Tedopobnych.

Ps: Wiem, że wy też kopiecie pomimo natłoku codziennych spraw.

...Wracam do sprzątania...

[SaliMali]

osz w cholere, ile sie nameczylam, zeb to znalezc. Jestem lekko nietrzeźwa, spac nie moge chociaz probowalam, no ale nie moge kurza stopa, co czynić towarzysze, co czynic?

[Olivia]

co czynić towarzysze, co czynic?

Polecam topic dla właśnie konsumujących. Ten temat służy chyba innym nieco celom.

[SaliMali]

Ten temat służy chyba innym nieco celom.

Dzięki Olivia, pomylilam tematy


(*a tak sie cieszylam, ze znalazlam..)

[Mijka]

Odkopuję murek.

Chcę uciec, naprawdę, często zastanawiam się nad tym, żeby ktoregoś dnia wyjść i już nie wrócić. Nie zabierać niczego, zerwać wszystkie kontakty, nauczyć się żyć od nowa. Myślę, choć wiele osób pewnie mnie za to skarci, ale naprawdę tkwi we mnie głębokie przekonanie, że jestem skazana na samotność, dlatego może przestanę się łudzić i pomogę losowi. Czy to ma jakiś sens?
Ludzie mnie irytują, zecydowana większość ludzi tak właśnie na mnie działa, czasem mam problem, żeby wytrzymać w czyimś towarzystwie godzinę lub dwie, strasznie mnie to męczy. Z drugiej strony, z samotnością sobie ciężko radzę, ale może dlatego, że się jakby automatycznie się trochę buntuje, zamiast pewien stan rzeczy zaakceptować, forum przykładowo i inne przejawiane formy aktywności społecznej są w jakimś stopniu takim buntem właśnie. Brakuje mi kogoś bliskiego, ale wątpie szczerze, że będzie mi dane taką osobę znaleźć.
Podobno osiągnięcie celu to tylko umiejętne wykorzystanie i nakierowanie energii, która jest w nas samych. Czy moje cele w takim razie są za bardzo rozmyte? Bo samej energii mi nie brak.
Dlaczego też, tak trudno mi mówić o swoich uczuciach/emocjach? Do tej pory myślałam, że z tą przypadłością, uzewnętrzniania się tylko w słowie pisanym, da się jakoś normalnie funkcjonować. Powinnam zatrudnić kogoś, żeby wyciągał myśli z mojej głowy i przekazywał je innym, byłoby mi dużo łatwiej. Może wtedy dałoby się jeszcze coś zdziałać, miałyby one jakiś wpływ, jakąś moc, bo teraz jest tak, że pewnych rzeczy naprawdę nie jestem w stanie wyartykułować, a jak z wielkim trudem słowa przechodzą mi przez gardło, to zawsze jest za późno. A może skoro za późno, to jednak znak, że nie warto było ich mówić?

Nie wiem czy tego nie skasuje. Od zawsze było we mnie mnóstwo sprzeczności, ale to co się dzieje teraz, to istny chaos.